ΤΗ Β' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών καί θαυματουργού Τίτου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά τού Τριωδίου γ' καί τού Αγίου προσόμοια γ'.

Ήχος πλ. δ'

Ω τού παραδόξου θαύματος

Τίτε θεόφρον Πατήρ ημών, τόν σόν βαστάσας σταυρόν, τώ Χριστώ ηκολούθησας, καί τά πάθη άπαντα, τή ψυχή καθυπέταξας, εντεύθεν χάριν εξ ύψους έλαβες, ιάσθαι πάθη τών προστρεχόντων σοι, παύειν νοσήματα, καί διώκειν πνεύματα, όθεν τήν σήν, μνήμην εορτάζομεν, πανηγυρίζοντες.

Τίτε παμμάκαρ Πατήρ ημών, ασκητικαίς αγωγαίς, ιερώς καθαιρόμενος, καί τόν νούν μεθέξεσι, θεϊκαίς φωτιζόμενος, Ιερωσύνης χρίσμα πανάγιον, τή επινεύσει τού θείου Πνεύματος, όντως εισδέδεξαι, λειτουργήσας άριστα, επί τής γής, τώ Θεώ καί Κτίστη σου, καθάπερ, Άγγελος.

Όσιε Τίτε θόπνευστε, Ορθοδοξίας φωτί, τήν ψυχήν λαμπρυνόμενος, σκοτεινής αιρέσεως, τήν αχλύν απεμείωσας, καί ανατείλας ώς φαεινότατος, αστήρ φωτίζεις κόσμου τά πέρατα, θαυματουργίαις σου, σελασφόροις πάντοτε, όθεν πιστώς πάντες σε γεραίρομεν, καί μακαρίζομεν.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ποίοις οφθαλμοίς θεάσωμαι, ωραίαν όψιν τήν σήν, ο μολύνας τοίς πάθεσι, τής σαρκός τά όμματα; ή πώς πάλιν ασπάσωμαι, τήν σήν εικόνα τήν θεοτύπωτον, βέβηλα χείλη έχων ο άσωτος; πώς δέ εκτείνω μου, πρός τήν θείαν χάριν σου, ο εναγής, χείρας άς ηχρείωσα; Δέσποινα σώσόν με.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ήλιος ιδών σε έφριξεν, επί Σταυρού Ιησού, ηπλωμένον θελήματι, καί η γή εσείετο, καί πέτραι διερρήγνυντο, καί τά μνημεiα φόβω ηνοίγοντο, καί αι δυνάμεις πάσαι εξίσταντο, η δέ τεκούσά σε, απειράνδρως βλέπουσα, μετ' οιμωγής, Οίμοι! ανεκραύγαζε, τί τό ορώμενον;

Απολυτίκιον  Ήχος πλ. δ'

Εν σοί Πάτερ ακριβώς, διεσώθη τό κατ' εικόνα, λαβών γάρ τόν Σταυρόν, ηκολούθησας τώ Χριστώ, καί πράττων εδίδασκες, υπεροράν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ, επιμελείσθαι δέ ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό καί μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Όσιε Τίτε τό πνεύμά σου.

Aπόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες τής ημέρας, καί τού Αγίου.

Κανών τού Αγίου, ού η Ακροστιχίς (άνευ τών Θεοτοκίων).

Ο τών μοναστών στύλος υμνείσθω Τίτος.

Ποίημα Θεοφάνους.

Ωδή α'  Ήχος πλ. δ'  Ο Ειρμός

«Υγράν διοδεύσας ωσεί ξηράν, καί τήν Αιγυπτίαν, μοχθηρίαν διαφυγών, ο Ισραηλίτης ανεβόα, τώ Λυτρωτή καί Θεώ ημών άσωμεν».

Όλον με τοίς πάθεσι τής σαρκός, δεινώς εμπαγέντα, καί φθαρέντα ταίς ηδοναίς, θησαυρός υπάρχων απαθείας, ταίς σαίς πρεσβείαις με Τίτε διάσωσον.

Τή θεία τού Πνεύματος εκλογή, Θεώ προσηνέχθης, εκ σπαργάνων τών μητρικών, καί τής απειράνδρου Θεοτόκου, μύστης καί λάτρις εχρημάτισας.

Ως τής εγκρατείας τόν γλυκασμόν, θηλάσας απώσω, τήν πικρίαν τήν τών παθών, όθεν υπέρ μέλι καί κηρίον, ηδύνεις Πάτερ τάς ψυχάς ημών.

Νέον ως τού Παύλου σε φοιτητήν, Τίτον ευφημούμεν, τών εκείνου γάρ ζηλωτής, αγώνων εδείχθης θεομάκαρ, καί σύν αυτώ τό στέφος είληφας.

Θεοτοκίον

Λόγον τόν αμήτορα εκ Πατρός, απάτορα τούτον, επ' εσχάτων θεανδρικώς, εκύησας μόνη Θεομήτορ, ώς υπερτέρα πάσης κτίσεως.

Ωδή γ'  Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Μύρον αγιάσματος, εκ τών ασκητικών Όσιε, αρωμάτων, όλως συνετέθης, εις οσμήν τού Θεού ημών.

Όπλον τήν εγκράτειαν, καί θυρεόν ευχήν Όσιε, έχων αεί, τάς αρχάς τού σκότους, θριαμβεύσας κατήσχυνας.

Νόμον τόν τού Πνεύματος, αντιτιθείς σοφώς έσβεσας, τόν τής σαρκός, νόμον καί νομίμως, τώ Κυρίω δεδούλευκας.

Άπασαν τήν έφεσιν, καί τήν διάνοιαν Όσιε, πρός τόν Χριστού, πόθον προσερείσας, τών γηίνων ηλόγησας.

Θεοτοκίον

Ίλεων γενέσθαι μοι, εκδυσωπώ αεί Δέσποινα, ταίς σαίς ευχαίς, τόν εκ σού τεχθέντα, εν ημέρα τής κρίσεως.

Κάθισμα  Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Δακρύων τοίς ρεύμασι, καθάπερ δένδρον σοφέ, άεί πιαινόμενος, δικαιοσύνης καρπούς, πλουσίως εξήνθησας, όθεν σε συνελθόντες, επαξίως τιμώμεν, Τίτε θαυματοφόρε, ασκητών ωραιότης, αλλά ταίς ικεσίαις ταίς σαίς, πάντας περίσωζε.

Έτερον, Έπεφάνης σήμερον

Τόν τού βίου τάραχον, εγκαταλείψας, καί ησύχως άπαντα, ζήσας τόν βίον σου σοφέ, πρός τόν Θεόν μεταβέβηκας, θαυματοφόρε Πατήρ ημών όσιε.

Θεοτοκίον, όμοιον

Εν τή σκέπη άχραντε, τή σή Παρθένε, προσφυγόντες άπαντες, δεόμεθά σου εκτενώς, Μή διαλίπης πρεσβεύουσα, τώ φιλανθρώπω σωθήναι τούς δούλους σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Εν Σταυρώ σε Δέσποτα, προσηλωμένον, η αμνάς καί Μήτηρ σου, Κατανοούσα μητρικώς, οδυρομένη εβόα σοι, Τέκνον, υμνώ σου τό άφατον έλεος.

Ωδή δ'  Ο Ειρμός

«Εισακήκοα Κύριε, τής οικονομίας σου τό μυστήριον, κατενόησα τά έργα σου, καί εδόξασά σου τήν θεότητα».

Σηπεδόνα Μακάριε, τήν τής αμαρτίας πώσαν διέπτυσας, καί τώ βέλει τής ασκήσεως, τών δαιμόνων σμήνος ετραυμάτισας.

Τής αγνείας τώ έρωτι, τήν ψυχήν τρωθείς θερμώς ηκολούθησας, τώ Χριστώ, καί εισελήλυθας, εις νυμφώνα δόξης Παμμακάριστε.

Ως λειμών ευωδέστατος, καί τών αρετών παράδεισος έμψυχος, τήν εγκράτειαν εξήνθησας, δι' ής πάντας τρέφεις τούς τιμώντάς σε.

Νομοθέτην ασκήσεως, καί τής απλανούς εικόνα πραότητος, ως Μωσήν σε καί Δαυϊδ αληθώς, κεκτημένοι πάντες μακαρίζομεν.

Θεοτοκίον

Χερουβίμ υπερτέραν σε, καί τών Σεραφίμ υμνούμεν Πανάμωμε, όν γάρ τρέμουσι τά σύμπαντα, εν σαρκί εβάστασας ταίς αγκάλαις σου.

Ωδή ε'  Ο Ειρμός

«Ίνα τί με απώσω, από τού προσώπου σου το φώς το άδυτον, καί εκάλυψέ με, τό αλλότριον σκότος τόν δείλαιον; αλλ' επίστρεψόν με, καί πρός τό φώς τών εντολών σου, τάς οδούς μου κατεύθυνον δέομαι».

Σβέσας πάντα τά πάθη, δρόσω τών αγώνων σου Τίτε μακάριε, και τό πύρ ανάψας, δαψιλώς τής αγάπης καί πίστεως, εγκρατείας λύχνος, καί φωτισμός τής απαθείας, καί ημέρας υιός εχρημάτισας.

Τόν τής πίστεως βότρυν, θεία γεωργία σου Πάτερ, εξέθρεψας, καί ληνοίς απέθου, καί εξέθλιψας πόνοις ασκήσεως, καί κρατήρα πλήσας, πνευματικόν τής εγκρατείας, κατευφραίνεις καρδίας τής ποίμνης σου.

Υπομείνας γενναίως, προσβολάς καί στίγματα δαιμόνων Όσιε, άνεδείχθης στύλος, καρτερίας στηρίζων τήν ποίμνην σου, βακτηρία θεία, επί νομάς τής εγκρατείας, καί εφ' ύδωρ εκτρέφων μακάριε.

Θεοτοκίον

Ως λιμένα σε πάντες, τείχος καί οχύρωμα καί σκέπην Άχραντε, καί πρός βασιλείαν, ακαταίσχυντον εισοδον έχοντες, τής ημών ελπίδος, μή εκπεσείν εκδυσωπούμεν, μητρικαίς σου πρεσβείαις πανάμωμε.

Ωδή ς'  Ο Ειρμός

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αί ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Λύσας παθών τήν αχλύν, καί τήν ζοφώδη σκοτόμαιναν, ημέραν ανατολής, καί φώς εν ταίς τρίβοις σου, ανέτειλας Όσιε, εκ πολλών αγώνων, καί κινδύνων τών τής πίστεως.

Όλως εξέστης Θεώ, τώ έρωτι τής ασκήσεως, καί κόσμον καταλιπών, καί τά κοσμοκράτορος, εδράξω θεόληπτε, τής υπερκοσμίου, βασιλείας τήν απόλαυσιν.

Συνέλεξας εν ψυχή, τόν θείον πλούτον τής χάριτος, τήν άμεμπτον προσευχήν, αγνείαν σεμνότητα, αγρυπνίαν σύντονον, δι' ών εγνωρίσθης, οίκος όντως τού Θεού ημών.

Ύλης τής κάτω σοφέ, παρέδραμες τήν ευτέλειαν, αϋλωδέ προσευχή, τόν νούν ανεπτέρωσας, καί τής άνω λήξεως, κληρονόμος ώφθης, διά βίου τελειότητος.

Θεοτοκίον

Συνείληφας αληθώς, Θεού τόν Λόγον εν μήτρα σου, καί τούτον υπερφυώς, Πανάμωμε τέτοκας, όν λιταίς ιλέωσαι, τών κινδύνων πάντας, εκλυτρώσασθαι τούς δούλους σου.

Τό μαρτυρικόν τού Ήχου.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Β' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού οσίου Πατρός ημών Τίτου.

Στίχοι

·        Τί τούτο, Τίτε; καί σύ λείπεις εκ βίου;

·        Λείπω μεταστάς, δόξαν ούτω Κυρίω.

·        Δευτερίη Τίτοιο από ψυχήν Νόες ήραν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων καί αυταδέλφων Αμφιανού καί Αιδεσίου.

Στίχοι

·        Σώ συμβυθισθείς Αμφιανέ συγγόνω,

·        Ύδωρ θαλάσσης αμφιέννυμαι, λέγε.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Παρθενομάρτυρος Θεοδώρας.

Στίχοι

·        Σεμνή, καλή τε η Θεοδώρα ούσα,

·        Δώρον προσήχθη ευάρεστον Κυρίω.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Πολυκάρπου.

Στίχοι

·        Ως κλήμα τμηθείς Πολύκαρπος Κυρίου,

·        Τόν καρπόν ούτω πλείονα Χριστώ φέρει.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'  Ο Ειρμός

«Οι εκ τής Ιουδαίας, καταντήσαντες Παίδες εν Βαβυλώνι ποτέ, τή πίστει τής Τριάδος, τήν φλόγα τής καμίνου, κατεπάτησαν ψάλλοντες, ο τών Πατέρων ημών Θεός ευλογητός εί».

Μή βραχείς αμαρτίαις, ποταμός εγκρατείας Πάτερ εδείχθης ημίν, τά πάθη κατακλύζων, καί ρύπον εκκαθαίρων, τών βοώντων εκ πίστεως, ο τών πατέρων ημων Θεός ευλογητός εί.

Νύν αϋλοις χορείαις, ομιλών θεομάκαρ καί τής λαμπρότητος, τής άνω βασιλείας, αλήκτως απολαύων, εποπτεύεις τούς ψάλλοντας, ο τών πατέρων ημών Θεός ευλογητός εί.

Εν τή ομολογία, τή τής Πίστεως Πάτερ έμεινας άτρεπτος, Χριστόν γάρ εικονίζων, σαρκί καί περιγράφων, προσεκύνεις καί έκραζες, ο τών Πατέρων ημών Θεός ευλογητός εί.

Ιησού τού Δεσπότου, εν τώ σώματι φέρων Πάτερ τά στίγματα, καμέ καταστιχθέντα, τώ βέλει τού Βελίαρ, ιατρεύεις κραυγάζοντα, ο τών Πατέρων ήμων Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Υπέρ φύσιν καί λόγον, τόν Δεσπότην τών όλων εκυοφόρησας, καί τρέφεις εκ μαζών σου, τόν πάσιν ευκαιρία, ετοιμάζοντα τράπεζαν, Όν εκτενώς Αγαθή υπέρ ημών δυσώπει.

Ωδή η'  Ο Ειρμός

«Τόν Βασιλέα τών ουρανών, όν υμνούσι, στρατιαί τών Αγγέλων, υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Στήλην σε έμπνουν ώς αληθώς καί εικόνα, εγκρατείας Πάτερ κεκτημένοι, Τίτε σου τήν μνήμην, τιμώμεν εις αιώνας.

Θίασος χαίρει τών Μοναστών, καί χορεύει, τών Οσίων δήμος καί Δικαίων, στέφος γάρ αξίως, σύν τούτοις εκομίσω.

Ωραϊσμένος ταίς αρεταίς, εις νυμφώνα, τής αρρήτου δόξης ανεκλήθης, ύμνον αναμέλπων, Χριστώ εις τούς αιώνας.

Τήν διπλοϊδα τήν Ιεράν εστολίσω, καί τελών θυσίας αναιμάκτους, θύμα προσηνέχθης, Θεώ εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Εν τή νηδύϊ σου τόν πρό σού συλλαβούσα, Θεομήτορ άχραντε Παρθένε, τέτοκας αφράστως, Χριστόν τόν Βασιλέα.

Ωδή θ'  Ο Ειρμός

«Τήν αγνήν ενδόξως τιμήσωμεν, λαοί Θεοτόκον, τήν τό πύρ τής θεότητος, δεξαμένην εν γαστρί αφλέκτως, εν ύμνοις μεγαλύνωμεν».

Ιατήρ νοσούντων εν πάθεσι, θεόθεν εδείχθης, ελατήρ δέ Μακάριε, καί διώκτης πονηρών δαιμόνων, διό σε μακαρίζομεν.

Τήν γήν ώς φθοράς οικητήριον, κατέλιπες Πάτερ, καί εις γήν κατεσκήνωσας τών πραέων, καί σύν αυτοίς αγάλλη, θείας απολαύων τρυφής.

Όρον απαρέγκλιτον πίστεως, καί τής εγκρατείας, υποτύπωσιν έχοντες, τούς σούς πόνους αληθώς, τόν Κτίστην, εν ύμνοις μεγαλύνομεν.

Σήμερον ημέρα εόρτιος, συγκαλεί γάρ Τίτος, Μοναζόντων τα ποίμνια, εις χορείαν καί κοινήν εστίασιν, καί βρώσιν ακηρατου ζωής.

Θεοτοκίον

Ο εν σοί σκηνώσας Πανάμωμε, τόν πρίν τούς γενάρχας, κακοτρόπως πτερνίσαντα, βροτοκτόνον καταβαλών ετέχθη, καί πάντας ημάς έσωσεν.

Τό Φωταγωγικόν, τό Ιδιόμελον τής ημέρας, εις τόν Στίχον, καί η λοιπή Ακολουθία ως σύνηθες καί Απόλυσις